In bocca al lupo!

Week 3 en 4, 15 augustus-31 augustus

Buongiorno Olandesi!


Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn vorige reisverslag heb geplaatst dus tijd voor en update dacht ik zo! Terwijl ik dit schrijf ben ik net twee dagen in mijn nieuwe appartement in Rome. Er is nog niemand anders want mijn andere huisgenoten arriveren pas later. Dat betekend dat ik nu het flinke appartement in het souterrain van Via Acherussio 16 voor mezelf heb. Het appartement is echt redelijk groot en er zit een tuin bij en zelfs een logeerkamer, rede te meer voor iedereen om even een kijkje te komen nemen als je in de buurt bent ;)
Terwijl ik dit schrijf geniet ik van mijn heerlijk zelf gezet kopje espresso. Niet veel dingen zijn hier hightech dus ook het 'koffiezetapparaat' niet. Dit is namelijk nog zo'n mooi zilveren kannetje waar cowboys ook hun koffie in maakten op een vuurtje. Het kost je wat meer werk maar het resultaat mag er wezen!(zie ook de foto van het kannetje)

Net even zitten skypen met neef Bram om te overleggen wanneer hij hier naar toe komt om samen als echte tifosi naar een wedstrijd van AS Roma te gaan. Nu is het als het goed is even gedaan met de onderbrekingen dus we gaan verder waar we gebleven waren! Dat was om precies te zijn op de avond voor de Italiaanse feestdag Ferragusto, dit feest werd oorspronkelijk gevierd om de Romeinse keizer Augustus te eren maar tegenwoordig heeft het een wat meer christelijke inslag. Het houdt in vandaag de dag voor de meeste italianen in dat ze een lang weekend vrij zijn waardoor ze tijd hebben om met de hele familie naar het strand of een meer te verhuizen om daar de hele dag te barbecueën.
Omdat wij er naar streven om zo goed mogelijke italianen te worden en omdat we geen zin hebben om vier vrije dagen in Perugia te gaan zitten bakken besluiten ook wij om hieraan mee te doen. Omdat we natuurlijk veel te laat zijn met boeken vinden we uiteindelijk met veel moeite alleen nog maar een knusse caravan/bungalow (zie foto's) aan het meer Lago di Bracciano vlakbij Rome.
Na een slopende rit met vijf verschillende treinen en een taxi komen we uiteindelijk na zo'n 5,5 uur reizen aan op bestemming. Koen kwam al van jongs af aan op deze camping en mocht dus ook mee om ons de weg te wijzen. Toevallig staan er nog Limburgse vrienden van zijn ouders op de camping waardoor we gelijk worden verwelkomd met bier en vlaai. Na een bezoekje aan het campingrestaurant vertrekken Koen, Joris, Celine en ik met de Limburgers naar een nabijgelegen dorpje om te aanschouwen hoe tienduizenden Romeinen naar dit dorpje komen om naar het vuurwerk te kijken. Aan de Romeinse bezoekers te zien zijn de plaatsjes aan het meer toch wat goedkoper dan die aan het strand, dit plaatsje trekt namelijk zeer kleurrijke figuren. Het is hier weer goed te zien dat de bewoners van het MTV programma Jersey Shore Italiaanse roots hebben want er lopen alleen maar 'Snooki meisjes' en 'Gym-Tan-Laundry jongens'.
De vrijdag en de zaterdag worden vervolgens gevuld met zwemmen, zonnen, eten, drinken en kaarten. Omdat het meer het schoonste water van alle meren in Europa schijnt te hebben is het goed toeven in en om het water van dit meer. Compleet uitgerust staan we daarom op zondag weer met frisse tegenzin klaar voor de lange terugreis naar Perugia.

Nadat we vorige week dus verwend zijn met een drie dagen durende collegeweek door de feestdagen moeten we nu weer lekker een hele week aan de bak. Gelukkig staat op dinsdagmiddag het laatste verplichte studie-uitstapje op de planning, en wel naar de immense chocoladefabriek! Zoals we al hoorden was de rondleiding zelf aardig, maar niet om over naar huis te schrijven. We kregen wat achtergrondinformatie en wat geschiedenis over Perugia als chocoladestad. (in oktober wordt ook jaarlijks een groot chocoladefestival gehouden) De harten van de meeste studenten gingen halverwege de rondleiding toch sneller kloppen toen we een ruimte in werden geleid met schalen vol chocolade om te proeven. Niks geen verhaal erachter, geen mooi uitgedachte proeverij met fijne smaakcontrasten, gewoon ordinair pakken wat je pakken kan in een korte maar hevige schranspartij. Hoewel er lekkere chocolade tussen zat ben ik er na een chocolaatje of acht toch wel echt klaar mee. Voor de meeste studenten dus tijd voor plan B: alles wat overblijft in je tas laden. Hoewel de Nederlandse studenten natuurlijk goed voorbereid zijn op dit soort situaties, ze brengen plastic tasjes mee, moet de gemiddelde Spanjaard of Fransoos het doen met zijn handtas. Anderhalf uur rondleiding en een warme busrit later levert dit natuurlijk prachtige taferelen op van studieboeken in een jasje van chocolade fondant.

Dit is naast de wat langere haren bij de mannen en de witte benen bij de vrouwen sowieso het grote verschil tussen de Nederlandse student en de, met name, Zuid-Europese studenten. Nooit zul je een Spanjaard er namelijk op betrappen dat hij 's ochtends 2 minuten eerder opstaat om een boterham te smeren of een banaan in zijn tas te stoppen. Ook in een hotel worden de Nederlanders, overigens niet geheel verwonderlijk, met scheve ogen aangekeken als bij het ontbijt de boterhammenzakjes op tafel komen om dat overgebleven croissantje mee te nemen voor later op de dag. De Zuid-Europeaan is sowieso wars van enige planning als het op zijn eetpatroon aankomt. Niemand neemt eten mee, gegeten wordt ter plaatse als men honger krijgt. De hele eurocrisis en het feit dat wij bijbetalen voor Zuid-Europese leningen komt dus niet alleen door Real Madrid dat spelers voor 90 miljoen koopt met geleend geld; de Spanjaarden moeten gewoon boterhammen leren smeren! Tot zover inzichten in cultuurverschillen tussen noord en zuid.

De rest van de week wordt gevuld met bezoekjes aan de lokale barretjes. Hoewel het natuurlijk altijd tof is om na sluitingstijd nog een louche tent in te lopen waar je teveel betaal voor je biertje hebben we het een beetje gehad met de 'maffiatent' M8. Als alternatief geldt vanaf nu een bezoekje aan 'Martin's place'. Martin is een Tsjech met drie problemen: hij heeft nooit zin om te gaan slapen als de kroegen sluiten, hij heeft een te groot appartement voor zichzelf en hij heeft altijd teveel drank in huis. Behulpzaam als Erasmus studenten zijn staan er na sluitingstijd tegenwoordig altijd mensen klaar om Martin te helpen.

Op de donderdag wordt nog besloten om met de hele klas + aanhang pizza te gaan eten bij de beste pizzeria van de stad. Hoewel er een reservering wordt gemaakt blijkt de tent de hele maand gesloten, waardoor we om half 10 (spanjaarden eten niet graag vroeger) nog met een lege maag staan. Gelukkig biedt de pizzaboer aan de overkant alsnog een plekje aan met drie kwartier vertraging waardoor we uiteindelijk om half 11 toch kunnen gaan eten. Omdat mijn duifje de volgende dag met een bus vol 16 jarigen vertrekt naar Blanes ga ik op tijd naar huis zodat we nog even kunnen skypen.

Ook de vrijdag wordt geen latertje omdat ik de volgende dag om 5 uur 's ochtends op moet staan om de met tourbus te vertrekken naar Napoli, Pompei en Capri. Dit tripje wordt mede door de universiteit georganiseerd en hoewel op dinsdag het afsluitend tentamen is kan ik deze mooie kans natuurlijk niet laten schieten! Samen met Josè de Spanjaard, (zeg: gossee) Merle en Evy uit Nederland en Christian de Duitse huisgenoot van Merle en Evy komen we na 5 uur rijden aan in Napoli. De stad heeft ontzettend mooie gebouwen, de oudste pizzeria's van Iatlië (inclusief heerlijke goedkope pizza's) en een prachtig uitzicht over de golf van Napoli en de vulkaan de Vesuvius. Tussen al deze schoonheid valt echter ook vooral op dat de stad wat smeriger is omdat afval her en der verspreid ligt en werkelijk alle gebouwen onder de graffiti zitten. Samen met het maffiasfeertje, de kleurrijke bevolking en het lekkere weer heeft de stad wel de heerlijke zuidelijke ambiance.

Met een tevreden gevoel reizen we daarom later op de middag verder naar de stad Pompei die 1934 jaar geleden werd bedolven door een uitbarsting van de Vulkaan Vesuvius. Omdat we op precies dezelfde dag komen dat het noodlot zich 1934 jaar geleden voltrok, (ook op 24 augustus) hopen we op ontvangst met taart of andere festiviteiten. Helaas voor ons bleek dit niet het geval, maar ook zonder festiviteiten waren de ruïnes meer dan de moeite waard! Naast de bewoners van Pompei die onder de modder waren bedolven vonden we in een van de ruïnes ook nog een hond die, afgaande op de lucht, beduidend korter geleden het leven had gelaten. Het mocht de pret niet drukken want na deze vermoeiende dag werden we door de bus naar ons hotel gebracht. Dit hotel lag prachtig op een berg met een mooi uitzicht over de golf van Napoli en de Vesuvius. Bij het avondeten grepen we de gelegenheid aan om toch nog even wat Italiaanse spreekvaardigheid op te doen door de hele avond alleen in het Italiaans te praten. Met onze magen vol en de gewetens gesust konden we dus lekker gaan slapen. De volgende ochtend stopten we de eerder genoemde croissantjes in de meegebrachte boterhamzakjes zodat we op de boot naar Capri ons ontbijt voort konden zetten.

Voor simpele Nederlanders is alleen de één uur durende boottocht natuurlijk al een beleving. Na dit pleziervaartje werd het echter nog beter met het uitzicht op het prachtige uitzicht op het beeldschone eilandje Capri. Naast de prachtige natuur een fantastische uitzichten doet dit eilandje ook zijn naam als Jetset eiland eer aan. Romeinse keizers bouwden hier al hun vakantiepaleizen en tegenwoordig zijn het vooral de eigenaren van bekende modehuizen zoals Armani en Dolce&Gabbana die hier vorstelijke villa's laten bouwen. Ook de prijzen van de meeste restaurants en winkels zijn afgesteld op het modale inkomen van de Caprees. Voor een plak mozzarella met drie schijfjes tomaat wordt dus netjes 20 euro afgetikt op het terras. Na de prachtige rondvaart om het eiland begint het echter te regen en onweren op het eiland dat we graag in augustus wilden zien vanwege het goede weer. We hebben dus geen keus en na een flinke wandeling over het bergachtige Capri strijken we toch neer bij een van de verfijnde restaurants met de gepeperde rekening. Voor 20 euro wel heerlijke mozzarella op.Tip voor iedereen die alleen maar de mozzarella bij de appie uit het schap kent: koop een keer echte Buffel mozzarella, drie keer zo duur maar tien keer zo lekker!
Als de regen enigszins is gestopt besluiten we nog een bezoek te brengen aan de ruïnes van het paleis van de Romeinse keizer Tiberius. Na een flinke wandeling die ons een uur lang de berg op voert naar een van de meest hoge en onherbergzame plekken van het eiland staan we echter voor een gesloten hek! Gelukkig wil de poortbewaker nog wel even snel het slot eraf halen als we hem allemaal 5 euro geven.
Hoewel de regen wat minder is geworden onweert het echter nog steeds. En omdat we inmiddels op de top van de berg staan is het op een gegeven moment flink schrikken als we naast een metalen Mariabeeld op de top van het paleis staan om foto's te maken. Een felle flits gevolgd door een geknetter dat je alleen in slechte films hoort als iemand wordt geëlektrocuteerd doet Maria even oplichten en vonken voordat er een enorme donderklap volgt.
Overtuigd van het feit dat we een mirakel hebben gezien (een vonken schietende Maria is natuurlijk nog veel toffer dan een bloed huilende Maria) lopen we vervolgens weer de berg af om terug te keren naar de boot die ons weer naar het vaste land brengt. Al met al een zeer geslaagd tripje!

De laatste week staat in het teken van het afsluitende schriftelijke en mondeling tentamen dat op dinsdag plaatsvindt. Op maandag wordt noodgedwongen nog even flink gekeken in de aantekeningen om geen modderfiguur te slaan voor de docenten. Na de laatste lessen wensen alle docenten ons nog: "in bocca al lupo" wat letterlijk vertaald: "in de mond van de wolf betekend" ofwel veel geluk! Waarop men dan moet antwoorden: "crepi il lupo" vrij vertaald: "dat de wolf moge sterven". Als het uiteindelijk zo ver is haal ik omgerekend naar Nederlandse cijfers een 8,5 voor het mondeling en schriftelijke deel. Met een gerust hart kan ik daarom 's avonds met Josè, Koen Joris en Celine de bloemetjes buiten zetten alvorens we met de rest van onze vrienden gaan stappen!
De volgende dag is alweer de voorlaatste omdat Joris, Celine en ik hebben besloten om de 29e al naar Rome te vertrekken. Vandaag worden er dus nog even duizend wasjes gedraaid zodat iedereen met schonen kleren kan vertrekken. De laatste avond hebben we nog afgesproken om met een hoop klasgenoten te gaan eten bij de Merlin bar waar we normaal gesproken alleen na middernacht te vinden zijn. Omdat iedereen de avond ervoor nog flink in de benen voelt gaan een hoop mensen al vroeg naar huis, maar niet natuurlijk niet voordat er uitgebreid afscheid is genomen. Samen met wat Spanjaarden besluit ik echter dat we nog even langs de verschillende kroegen en binnentuintjes trekken voordat we het bijltje erbij neer gooien. Op ons laatste adresje van de avond, in de tuin van Rosso Vino, sluiten we aan bij de mentoren van de uni die ons door de taalcursus hebben geloodst. Wie denkt dat je voor blowende Erasmusstudenten in Nederland moet zijn heeft het mis want er is ook een vent die vakkundig een joint ter grootte van Snickers weet te draaien. Ik heb echter al bier op dus ik houdt me er verre van en na ook hier iedereen gedag te hebben gezegd ga ik dan toch op huis aan.

Er is dus een einde gekomen aan mijn fantastische maand in Perugia. Hoewel ik van veel nieuwe vrinden afscheid heb moeten nemen heb ik goede hoop dat ik er dit jaar nog veel tegen ga komen. Een aantal mensen gaan namelijk ook in Rome studeren en wat de anderen betreft: het is natuurlijk altijd handig als je logeeradresje in Napoli, Milano, Torino of Trieste hebt!

Ik zit nu dus in mijn appartement in Rome waar ik voldoende tijd heb om de buurt te verkennen omdat mijn programma aan de uni hier pas woensdag begint. Gister heb ik al gelijk iets te fanatiek verkent door te gaan hardlopen in het nabijgelegen park Villa Ada. Toen ik na een uur over drukke provinciale wegen aan het hardlopen was kreeg ik het idee dat wat in de verkeerde richting was gelopen. Gelukkig heb ik na een tijdje de weg terug gevonden met behulp van mijn telefoon en mijn feilloze biologische GPS dat ik heb overgehouden aan mijn jaren bij de scouting ;P

Dat was het weer voor vandaag! Het begint hier warm te worden in mijn tuintje dus ik houdt het weer voor gezien. Ik merk dat ik mijn belofte om deze keer een wat korter stukje te schrijven niet echt waar heb kunnen maken. Ik hoop dat jullie je er weer doorheen hebben weten te worstelen! De foto's staan trouwens ook allemaal lekker door elkaar omdat ze met verschillende camera's zijn gemaakt, veel plezier ermee ;)

Tot ziens allemaal! Ciao!

p.s. via whatsapp ben ik normaal bereikbaar, als je me wilt bellen dan kan dat echter op mijn Italiaanse nummer: 00393285938784