Arrivo in Italia

Met dit verslag van mijn verblijf in Perugia en Rome en de vele tripjes die ik ongetwijfeld ga maken zal ik proberen om zoveel mogelijk voor mijzelf en het thuisfront vast te leggen. In de eerste plaats verblijf ik in Perugia om een in maand te leren praten en leven als een echte Italiaan. Daar na vertrek ik voor vijf maanden naar Rome om daar Rechten te studeren aan de universiteit LUISS Guido Carlo. In dit verslag zal ik jullie natuurlijk vooral op de hoogte houden van alle dingen die daarnaast gebeuren. Mocht je in dit verslag echter op zoek zijn naar een bondige samenvatting van de dingen die ik hier doe dan kun je nog wel eens bedrogen uitkomen. Zoals zo vaak kan ik het waarschijnlijk niet laten om de vele gebeurtenissen aan elkaar te plakken met ronduit slap gezwets. De doorzetter wordt echter beloont met een kijkje in het leven dat ik hier leid in bella Italia!

Eerste twee weken: woensdag 31 juli – woensdag 14 augustus

1:45 en de wekker gaat alweer want mijn buitenlands avontuur gaat beginnen. Om 2:15 brengen papa, mama en Renee mij naar luchthaven Brussel Charleroi omdat onze gezellige stuntprijsvlieger Ryanair vanuit daar direct naar Perugia vliegt. Dit scheelt me in Italië weer een treinreis van 3 uur en een paar tientjes op mijn toch niet ongelimiteerde budget. Voordat we doorrijden naar Wallonië wordt er echter gestopt in de hoofdstad van West Maas en Waal: Beneden Leeuwen. Hier staat Joris klaar om mij te vergezellen op mijn reis naar Perugia. Omdat twee prominente inwoners van deze gemeente op het punt staan om voor een half jaar te vertrekken is onze burgervader zelfs op dit onchristelijke tijdstip uit zijn bed gekomen om ons veel geluk te wensen op onze reis. Met deze gelukswensen in onze zak kunnen we dan toch echt op weg naar het vliegveld.
Daar aangekomen sluiten we ons aan bij Celine die ook met ons meegaat naar Perugia, ons reisgezelschap is compleet. Na een verkwikkende cappuccino en het inchecken van onze net iets te zware koffers volgt het afscheid. Gelukkig niet voor lang want Renee komt me over een anderhalve maand alweer op zoeken in Rome. Op weg naar het vliegtuig wordt er nog snel een fles single malt whisky aangeschaft om eventuele heimwee en vliegangst subiet de kop in te kunnen drukken. Na een vlotte reis en een snelle transfer van het vliegveld waarbij de fles netjes verzegeld blijft komen we aan in Perugia.
Midden in de regio Umbrië, het groene hart van Italië, torent de stad boven de omliggende wijngaarden en zonnebloemenvelden uit. Omdat we met meer dan 30 kilo bagage rondliepen blijft van de eerste momenten in de prachtige middeleeuwse straten vooral het enorme hoogteverschil bij. De Italiaanse zon verwent ons gelijk goed zodat we heerlijk bezweet aankomen in het hostel waar we de eerste nacht doorbrengen. In dit hostel aan de Via Bontempi treffen we naast de nodige backpackers ook een aantal studenten die net als wij de intensieve taalcursus Italiaans komen volgen. Na de eerste pizza te hebben weggespoeld met een fles rode wijn om 11 uur ’s ochtends beginnen we last te krijgen van een enorme jetlag. De middag brengen we door in het prachtige historische centrum van Perugia. In ons prima hostel gaan we vervolgens alweer op tijd naar bed omdat de volgende dag een competentietest op het programma staat op de Università per Stranieri (universiteit voor buitenlanders) van Perugia. Na deze geschreven test en de mondelinge test van de dag er na wordt bepaald op welk niveau je wordt ingedeeld om Italiaans te leren. De moed voor de mondelinge test op vrijdag zakte ons enigszins in de schoenen omdat we donderdagavond ervoor stevig hadden gestapt. Deze test was echter niet veel meer dan jezelf twee minuten voorstellen. Na deze twee minuten glansrijk te hebben doorstaan worden we ingedeeld in het hoogste van de vijf beginnersklasjes, we mogen dus niet klagen. Omdat de lessen pas na het weekend beginnen hebben we de donderdagavond dus gebruikt om het nachtleven van Perugia te verkennen. Hoewel het aanbod aan uitgaansgelegenheden niet is om over naar huis te schrijven is het vaak wel erg gezellig omdat er altijd andere internationale studenten zijn. De avond begint vaak met het drinken van wat meegebrachte drank op de trappen van de kerk op het centrale plein alvorens de meute zich naar één van de barretjes verplaatst. Deze barretjes sluiten vaak rond half 3, de doorgewinterde erasmusalcoholist is dan echter nog niet compleet aan zijn trekken gekomen. Gelukkig staan er dan altijd een aantal behulpzame mensen klaar om de aangeschoten bende te begeleiden naar een louche kelder een stukje verderop. Daar aangekomen dien je eerst je naam en handtekening op te schrijven voor je naar binnen mag. In deze bar, de M8, kunnen dan de laatste gaatjes gevuld worden zodat je de volgende dag knetterbrak op de universiteit kunt verschijnen. Na deze wilde tweede avond besluiten we om in het weekend wat rustiger aan te doen. In de luwte van ons mooie appartementje waar we inmiddels ingetrokken zijn genieten we van ons verblijf. Op vrijdag gaan we nogmaals met de kippen op stok want we willen de volgende dag naar Rome. Omdat de reis bij elkaar al zo’n 6 uur duurt willen we daarom niet te laat vertrekken. Samen met Koen en Merle, twee andere Nederlandse studenten, vertrekken Joris Celine en ik daarom al om half 7 met de bus richting het station. Een aantal van ons (waaronder ik zelf) waren nog nooit in Rome geweest, dus nadat we de kamers in Rome van Joris en Celine hadden bezichtigd zijn we lekker de toerist uit gaan hangen in het centrum van Rome. Besloten wordt om nergens in te gaan wat geld kost omdat we dit natuurlijk veel beter kunnen doen als onze ouders op bezoek komen zodat zij kunnen betalen! Na prima dagje en een prima pizza gaan we weer naar Perugia met de trein. Hoewel je een heel boek vol kunt schrijven over Italiaanse treinen en spoorwegen zal ik mijn commentaar beperken tot af en toe een enkele kritische kanttekening bij het systeem van treinen, kaartverkoop en andere ergernissen. Voor nu is het voldoende om te zeggen dat je vooral erg goed op moet letten welk kaartje je koopt. Waar je in Nederland namelijk betaald voor een bepaald traject is de prijs in Italië afhankelijk van duizend en één factoren. Zo kan het zijn dat je om 3 uur ’s middags voor 9 euro naar Rome kunt reizen wat spotgoedkoop is, terwijl je een half uur later het driedubbele betaald voor dezelfde reis. Waar het prijsverschil dan vandaan komt is vaak een raadsel. Je doet er dus goed aan om van tevoren goed te kijken welke trein je wilt pakken en zelfs dan kom je vaak nog bedrogen uit: een kaartje voor de trein naar Rome kan een dag van tevoren 11 euro kosten terwijl hetzelfde kaartje een half uur voor vertrek 25 euro kost. Het is hier dus pendelen voor gevorderden.
Omdat de temperaturen inmiddels richting de veertig graden kruipen besluiten we dat het zondag tijd is voor wat verkoeling. 30 kilometer van Perugia ligt een mooi groot meer waar we lekker gaan zwemmen en genieten van onze zelfgemaakte pastasalade. Dat was in ieder geval het plan, de minimetro en de Italiaanse spoorwegen gooien echter roet in het eten. De minimetro, nog zoiets! In de prachtige middeleeuwse binnenstad van Perugia heeft het stadsbestuur besloten om een hypermoderne monorail/metro aan te leggen. Dit zodat je makkelijk vanuit het centrum de berg af kunt komen, onder andere naar het lager gelegen treinstation. Dit is natuurlijk ideaal voor toeristen die op deze manier niet met hun auto de binnenstad in hoeven. Net als zoveel Italiaanse mensen heeft de minimetro in al zijn wijsheid echter besloten om midden in het hoogseizoen twee weken op vakantie te gaan. Omdat de vakantie van dit voertuig uitgerekend vandaag begon mistten we de enige trein die er die dag reedt. Met het zweet op onze rug en de inmiddels warme pastasalade in onze tassen besloten we dat het toch echt weer was om te zwemmen. Gelukkig bood het lokale zwembad ons toen de broodnodige verkoeling. Omdat we in Italië zijn mochten we toen met geleende kekke badmutsjes op het zwembad betreden om daar wat baantjes te trekken.
Op maandag begon dan ook ons avontuur op educatief gebied: de taalcursus! Celine en ik zitten in een klas met een stuk of 8 Spanjaarden, twee Polen, een Litouwse en een Turks meisje. Verspreid over 5 dagen in de week krijgen we 25 uur per week Italiaans, onderverdeeld in taal, spreekvaardigheid en Italiaanse cultuur. De donderdag steekt er qua uitdaging met kop en schouders bovenuit omdat we dan 8 tot 5 aan het studeren zijn, dit is nog eens wat anders dan de Rechtenfaculteit in Nijmegen waar ik gemiddeld twee uur per dag mijn gezicht laat zien! Maandagavond probeer ik Joris en Celine te leren om de meegebrachte single malt te waarderen. Omdat ik hierbij een stuk minder resultaat behaal dan bij de Italiaanse lessen besluiten we de volgende dag om ons heil maar weer eens buiten de deur te zoeken. Met enkele klasgenoten en andere bekende erasmusstudenten gaan we naar een openluchtbioscoop waar de Italiaanse versie van de film Silver linings playbook wordt vertoond. Hoewel we er nog weinig van begrijpen is onze luistervaardigheid wel weer wat getraind. Al deze oefening van een vreemde taal maakt natuurlijk wel dorstig. We besluiten daarom om na de film nog even na te beschouwen in Lunabar Ferrari waar de meloenwodka deze avond in de bonus is. Over de film wordt weinig meer gesproken maar we worden er niet minder dorstig op, de wodka vloeit rijkelijk en de kleine uurtjes worden weer gehaald.
De volgende ochtend lijkt de dorst bizar genoeg nog wat erger te zijn geworden. Gewapend met een fles koud water weer in alle vroegte op weg naar de uni! ’s Middags pak ik opnieuw de trein naar Rome, deze keer omdat ik zelf een kamer op het oog heb in de buurt van de uni. Ik heb deze kamer gevonden door een beetje smerig te handelen. Er is namelijk een Facebookgroep voor alle erasmusstudenten die naar de uni in Rome gaan. Een andere student had hier gevraagd of iemand nog een kamer wist. Toen er een Italiaanse jongen daarop reageerde door te zeggen dat hij nog een kamer had voor haar heb ik meteen die jongen een bericht gestuurd om te zeggen dat ik interesse had en vandaag mocht ik dus langskomen. Sneu voor die andere student maar in de jungle die Roma heet gelden nou eenmaal de wetten van Darwin. Ik werd ontvangen door de huisbazin die helaas geen Engels spreekt, ik heb dus weer een mooie gelegenheid om mijn nog steeds gebrekkige Italiaans te oefenen. Na de bezichtiging prima kamer hoop ik dit mijn nieuwe kamer wordt want ik heb er prima verhalen over gehoord van studenten die er eerder zaten. Dankzij een rij chinezen bij de kassa van de supermarkt wordt ik genoodzaakt om te rennen om mijn trein te halen en heb ik mijn boodschappen niet af kunnen rekenen. Als de gedachte om niet af te rekenen al bij me op was gekomen dan was deze vliegensvlug weer vertrokken door toedoen van de twee zwaarbewapende carabinieri (speciale bad-ass politie eenheid) bij de uitgang. Met een lege maag keer ik dus weer terug met de trein naar Perugia, gelukkig is mijn Italiaanse SIM kaart geactiveerd waardoor ik me niet hoef te vervelen in de trein. Donderdag stond dus onze eerste volle dag les op het programma. Na volledig murw te zijn geslagen met Italiaanse gesprekken, grammatica en cultuur besluiten we onszelf te verwennen door ’s avonds lekker niks te doen en taart te eten ter ere van de verjaardag van Joris. De volgende dag worden er grote plannen gesmeed om de week goed af te sluiten. Besloten word om met een aantal klasgenoten samen te gaan eten in het hostel van onze eerste nacht. Ons Spaans klasgenootje Irma woont hier namelijk de hele maand en ze gaat voor ons lekker spaans koken. Een andere Spanjaard maakt een gigantische ketel sangria klaar waar Bonnie St. Claire zich nog in zou verslikken. Terwijl we het eten klaarmaken komt een naamloze Braziliaan voor ons ook nog eens een groot aantal cocktails klaarmaken. Hoewel hoe met zijn gebrekkige Engels en Italiaans niet verder komt dan “faccio un’ altra” (ik maak er nog één) zorgt hij daarom toch voor de nodige gezelligheid. Na de Spaanse maaltijd en de nodige alcoholische versnaperingen voegen we ons bij de groep erasmusstudenten die al in juli aan zijn gekomen om met zijn allen naar het San Angelo park te gaan waar een bandje zorgt voor live muziek. Als de laatste meegebrachte flessen drank soldaat zijn gemaakt wordt besloten om de kas van de plaatselijke kasteleins nog wat meer te gaan spekken. Als de nevels in onze hoofden de volgende dag wat is opgetrokken maken we de balans op: de portemonnees zijn leeg, de kelen zijn droog en Celine heeft haar enkel verstuikt waardoor besloten wordt om de geplande trip naar Assisi een dagje uit te stellen. In plaats daarvan brengen we deze brakke zaterdag door op het terras en slenterend door de mooie straten van Perugia. ’s Avonds is er nog een groot concert op het centrale plein waar duizenden Italianen en toeristen komen kijken hoe een soort Italiaanse Guus Meeuwis de menigte vermaakt. Omdat het concert wordt gehouden ter ere van San Lorenzo, de katholieke beschermheilige van Perugia, heeft het concert een mooie christelijke eindtijd waardoor we weer op tijd naar huis kunnen. Op domenica, de dag des heren, staat dan toch eindelijk het tripje naar de vele kerken en kloosters van Assisi op het programma. Aangekomen bij de San Francesco kathedraal worden we precies om 12 uur ontvangen met een prachtig miniconcert van de klokken van deze kerk. San Francesco of de heilige Franciscus ligt hier onder deze kerk begraven. Dat is voor ons niet zo heel belangrijk, ware het niet dat de nieuwe paus de naam van deze heilige aan heeft genomen waardoor dit pelgrimsoord nog populairder is geworden. Hoewel het zondag is kun je dus de hele dag vanaf een terrasje genieten van nonnen en monniken van over de hele wereld die de steile hellingen van Assisi op ploeteren. In het eigenlijk niet eens zo grote dorp staan maarliefst 30 kerken! Na vijf van de mooiste gezien te hebben, inclusief een openbare mis in de grote kathedraal vinden we het echter weer welletjes. We besluiten dat we, na het aanraken van talloze relikwieën en tomben van heiligen, het zetten van vele kruisjes met wijwater op ons voorhoofd en ontsteken van meerdere kaarsjes in de kerken(elektronisch want anders beschadigen de fresco’s), genoeg gezegend zijn voor de rest van ons buitenland verblijf. Of in ieder geval tot we in Rome aankomen. Na een kort bezoek aan een middeleeuws fort op de top van de berg pakken we daarom aan het eind van de middag de bus terug naar Perugia.
Na een dag van vrijwillige onderwijsactiviteiten op de universiteit is het op de avond van 12 augustus het moment waarop heel Italië naar de hemel kijkt. Er is vanavond namelijk een soort vallende sterren regen. Omdat we nog wel graag wat wensen in vervulling willen zien gaan, zoeken we een mooi donker plekje op in het park waar de kans om een aantal sterren te spotten het grootste is. Na een respectabele score van vier gespotte sterren gaan we weer naar huis. Op dinsdag maken we met ons taalklasje een uitstapje naar het middeleeuwse dorpje Bevagna waar we rondleidingen krijgen van verstokte middeleeuwse inwoners en genieten van een middeleeuws regionaal buffet van koude en warme hapjes. De gids van deze dag weet ook een voorlopig hoogtepunt te bereiken bij het verkeerd uitspreken van mijn naam. Buitenlanders in het algemeen en Italianen in het bijzonder hebben namelijk enorm veel moeite om klanken als “eu”, “ui” of “oe” uit te spreken. Teun wordt daarom vaak ‘toen’, ‘thowen’, ‘teejoen’ of iets nog gekkers. Voor de gids die overigens wel ‘hoe gaat het?’ kan zeggen wordt het vandaag gewoon ‘dol’, Koen wordt ‘Gül’ en Joris wordt ‘Giorgio’.
Vandaag zit ik hier dus precies twee weken, de tijd vliegt maar het lijkt ook al weer een eeuwigheid geleden dat ik vanuit Nederland vertrok. Vanavond hoop ik een goede live stream te kunnen vinden voor de oefenwedstrijd tussen Nederland en Portugal. Dit stuk is wat lang en onbeholpen geworden dus ik beloof het de volgende keer wat compacter te schrijven. Ik hoop dat jullie een beetje een indruk hebben kunnen krijgen van mijn mooie eerste twee weken, ik heb snel weer wat te kunnen schrijven! Ciao tutti!